De nestor van de Nijmeegsche gemeente­ambtenaren, de heer W. Th. v. d. Donk, verlaat morgen den gemeentedienst. Hem is op zijn verzoek in de jongste Raadsvergadering eervol ontslag als veerbaas verleend, niet dan nadat de voorzitter hem erkentelijkheid betuigd had voor zijn verdiensten jegens de gemeente Nijmegen — een hulde, die door het instemmend applaus der Raadsleden onderstreept werd.

Wat toch den heer v. d. Donk bewogen mag hebben om zoo kort voor den dag, dat de pont voor goed verdwijnen zal, het bijltje er bij neer te leggen, zal menigeen zich afvragen? En inderdaad, de Nijmegenaars en wie weet hoevele vreemdelingen, kennen immers dezen krassen ambtenaar niet anders dan altijd in de weer en altijd actief. „Veerbaas" was de officieele benaming van zijn functie. En wie den heer v. d. Donk ook maar eenigszins meer van nabij kennen, zullen beamen, dat nooit een titulatuur meer van toepassing is geweest, Want hij was baas van het veer. Niet alleen in naam, maar ook met de daad. Daar gebeurde bij den veerdienst ook niet het minste of de heer v. d. Donk liet er zijn wakend oog over gaan. Zoo was het op normale dagen, maar zeker wanneer het spande bij het veer: wanneer hoog water den veerdienst in de war dreigde te sturen, wanneer het lage water kwam aansluipen, of wanneer de strenge vorst steeds grootere schollen de rivier afstuwde, zoodat het voor de ponten bijna onmogelijk was om tegen de ijsmassa's op te tornen. Steeds was de heer v. d. Donk op zijn post, hetzij bij dag of bij nacht. Waarlijk, wij hebben dikwijls respect gehad voor dezen man, die thans toch reeds de zeven kruisjes gepasseerd is, maar die b.v. nog in de meer dan barre winters der laatste jaren, toen somtijds de snijdende Noord-Ooster den geheelen rivierkant tot een hel maakte en men op de Waalkade geen levend wezen bespeurde dat er niet noodakelijk zijn moest, den ganschen dag even plichtsgetrouw de rivier opging als was het de mooiste lentedag of -avond — zij het dan dat hij, diep in den kraag van zijn jas gedoken, nog harder ijsbeerde dan anders. Zoo was nu eenmaal de heer v. d. Donk: steeds paraat, altijd aanwezig en des te meer in actie, naarmate het meer spookte — hij had het op zijn leeftijd ook kalmer aan kunnen doen en niemand, die hem er een verwijt van gemaakt zou hebben. Nog nauwelijks een week geleden, tijdens de jongste veermisère, die hij overigens toch waarlijk niet voorkomen kon, was hij opnieuw volop in 't geweer. Wij vermoeden, dat de veerbaas toen in die ruim drie dagen niet veel meer dan drie uren zijn bed gezien zal hebben.

En nu de reden van zijn heengaan? „'t Is prettig", zoo zeide hij ons nog onlangs, „om te zien, dat je er nog tegen kunt, maar toch, het gaat je niet in de kleeren zitten. Ik ben nu twee en zeventig en ga 't eens een beetje kalmer aan doen." — En wie zich met ons alleen maar verbazen kan over de wonderlijke vitaliteit, waarvan hij tot 't laatst heeft blijk gegeven, ook nog op een leeftijd waarop menigeen reeds hulpbehoevend is, zal den heer v. d. Donk zeker geen ongelijk kunnen geven.

Ruim 34 jaren is de heer v. d. Donk in gemeentedienst geweest. Feitelijk had hij, volgens de geldende bepalingen, reeds jaren geleden, immers den 65-jarigen leeftijd gepasseerd zijnde, heen dienen te gaan. Het was echter op verzoek van B. en W., dat hij aanbleef, om den veerdienst tot het laatste toe te leiden: „'t Zou immers nog maar 3 jaar duren". Vijf jaar zijn echter sindsdien alreeds voorbijgegaan en, zooals gezegd, de heer v. d. Donk verlangt er thans naar, om eens een weinig rust te hebben.

In het jaar 1900 trad hij in gemeentedienst. Tot 1905 was hij havenmeester, van 1905 tot 1907, wegens ziekte van zijn collega, havenmeester en veerbaas beide, vanaf 1907 echter alleen veerbaas. De heer v. d. Donk heeft dus de geheele ontwikkeling van het veer, dat immers dank zij het steeds toenemende autoverkeer aan steeds hooger eischen moest voldoen, medegemaakt. Hoe sterk die toeneming van het verkeer is geweest, blijkt b.v. wel hieruit, dat in 1907 het veer een opbrengst gaf van f 14.700 — dit jaar zal de opbrengst waarschijnlijk ten naastebij 4 ton zijn. Toen de heer v. d. Donk zijn functie aanvaardde, bestond het materiaal uit een gierpont (de „Zeldenrust I") en een klein reserve-pontje, dat dienst deed als de groote geschilderd moest worden. Aanvankelijk werd er over gedacht, nog een motorbootje er bij in de vaart te brengen, doch van dit voornemen heeft men afgezien en in de plaats daarvan werd het kleine pontje van twee motoren voorzien. Dat was in 1919. In 1923 werd de „Zeldenrust I" met motorkracht toegerust, in 1927 werd de motorpont „Zeldenrust II" aangeschaft en in 1931 de jongste aanwinst: de „Zeldenrust III", het sieraad van de Nijmeegsche veervloot. Zooals men ziet: het veer heeft in den loop der jaren heel wat wijzigingen en veranderingen ondergaan. De heer v. d. Donk heeft echter de kunst verstaan om aan de gewijzigde omstandigheden het hoofd te bieden en met evenveel beleid en kennis van zaken als hij vroeger den veerdienst met zijn enkele, historische gierpont leidde, heeft hij ook het uitgebreide en moderne materieel van thans weten te dirigeeren.

Met den heer v. d. Donk gaat een sympathiek en bekwaam ambtenaar heen, een man, die zich kenmerkte door een zeldzamen werklust en groote werkkracht, en die voor de gemeente Nijmegen groote verdiensten heeft gehad. Dat hij nog lang van een welverdiende rust zal mogen genieten, is ongetwijfeld de wensch van allen die hem kennen.