© copyright Paul Nas, Digitale bewerking; Henk Kersten/Stichting Noviomagus.nl

The Flying Stars

Hoofdstuk II: Van “Happy Collegians” naar “Flying Stars” 

Hoewel ik “The Flying Stars” als titel van dit werkje heb genomen, toch hebben wij niet altijd onder deze naam gespeeld. Toen ons orkest was opgericht en wij nog voor het College speelden, droegen wij de naam “Happy Collegians”. De tijdsduur echter dat wij onder deze naam opereerden en de onaangenaamheden die wij onder deze naam meemaakten, deden mij besluiten dit werkje de titel te geven van de naam die wij het langst droegen, en waaraan wij de prettigste herinneringen bewaard hebben.
Toen de “Happy Collegians” op 19 oktober 1946 werden opgericht, bestond het orkest uit acht personen namelijk de heren Arrie Hiddink; Jan Vermeer; Theo Hermens; Jos Nas; Jan Gijsberts; A. Panhuizen; A. Brands en onze leider Ruud van der Loo. Ikzelf was toen nog geen lid, maar woonde wel geregeld de repetities bij en zodoende kan ik gemakkelijk mijn mening over het doen en laten van het orkest in beginstadium kenbaar maken. Onze leider eiste steeds stipte gehoorzaamheid en bij iedere fout moest direct opgehouden worden en hij rustte niet, voordat elk nummer er grondig in zat, Daarom behoefden wij nooit bang te zijn, dat er een nummer op een uitvoering zou mislukken. Beter een klein program, dat goed is, dan een uitgebreid repertoire, waarvan de helft slechts half gekend wordt. Door al deze maatregelen waren wij in staat reeds zes weken na ons oprichten een uitvoering te durven aannemen. Voor deze uitvoering echter hadden er nog al veranderingen plaats gehad. Op de eerste plaats hadden wij een fleurig kostuum gekregen, namelijk een witte broek met zwarte jassen en een zwart strikje. Vervolgens hadden er ook veranderingen plaats gehad bij de bezetting der band, 1 saxofoon, 2 banjo’s, een gitaar; een drum en onze leider speelde piano. A. Brands ging ons wegens reismoeilijkheden verlaten. Dus bleef er 1 banjo over. Op 6 november trad ego toe tot de “Happy Collegians” als saxofonist en op 15 november volgde nog C. Beukering met zijn elektrische gitaar, die door hemzelf vervaardigd was. Wel een bewijs dat ook van de jongens zelf veel initiatief uit ging. Voor onze eerste uitvoering namelijk de Union fuif wilde onze leider een stijlvol programma hebben en dank zij uitstekende samenwerking kwam dit tot stand. Onze eerste optreden werd een succes. Allen waren vol lof, behalve pater Herr s.j., zoals ik in de inleiding al opmerkte. Onze drummer José Nas had voor de uitvoering nog een uitstekende herkenningsmelodie gearrangeerd. 
Aangemoedigd door ons succes, waagde onze leider het een uitvoering aan te nemen voor de gewonde militairen op de “Nebo”. Hiervoor verbond hij nog enkele mensen aan ons gezelschap om voor sketches of voordrachten te zorgen en uit ons orkest werden nog e en ritmisch trio en “The Three Hawaiians” gevormd om meer afwisseling en het programma te brengen. Voor deze uitvoering werden we nog eens op belangrijke punten gewezen en vervolgens konden we onbezorgd dit optreden tegemoet zien. En het werd een succes, getuige wel de uitstekende recensie in het dagblad “De Gelderlander”. Medewerkenden aan dit optreden waren: “The Happy Collegians”. “The Three Hawaiians”. “Het ritmisch Trio”, B. Hofstee en R. Schneeman* (de conferences werden verzorgd door Jos de Smet), Ramettie goochelaar en verder was er nog een Hersengymnastiek o.l.v. Ego en Arrie Hiddink. Na deze twee geslaagde uitvoeringen gingen wij, ondanks de moeilijkheden rondom en over ons op het College, opgewekt verder en repeteerden op elk vrij openblik en langzamerhand kwam er een stijlvol muziekprogram tot stand.
Om eventuele moeilijkheden of persoonlijke wensen en inzichten kenbaar te kunnen maken en om ons op de hoogte te houden van het conflict met het College en tevens om toekomstige plannen met ons te bespreken, besloot onze leider contactavonden te organiseren. Deze zouden er ook toe bijdragen, de onderlinge vriendschapsband te versterken. De eerste contactavond werd gehouden bij onze leider. Ze verliep zeer vlot en aan het eind der avond sprak onze leider zijn waardering uit over het werk der band sinds de oprichting en meende dit te moeten toeschrijven aan de uitstekende onderlinge samenwerking en getrouwe opkomst. Hij meende ook dat wij ons niet moesten laten deprimeren door de houding van het College. 

Ons gezelschap voor het huis van onze leider, waar wij na het conflict met ’t college voortaan repeteerden

De volgende contactavond werd vastgesteld voor de maand februari en wel bij de heer Jan Vermeer. Juist na de eerste contactavond, waarop de vriendschapsband was verstevigd, kwam het plan van pater Perguin en het mag wel geen wonder heten, dat er van ons zo een felle reactie kwam (zie Inleiding).
Tussen al deze bedrijven door breidden ons repertoire zich gestadig uit. Vermeld moet nog worden dat wij na het geval Perguin geen repetities meer op het College hielden. Nu repeteerden wij voortaan ten huize van onze leider.
De opgewekte stemming bleef steeds onder ons en dit bewees wel, dat wij ons door de houding van het College niet lieten deprimeren. Van de dreigementen trokken wij ons geen zier aan. Zelfs kwam zich een nieuw lid melden namelijk H. van de Velde met zijn trompet; een goede aanwinst en korte tijd later nog een ander namelijk Frans Rutten, ons jongste lid, met zijn accordeon, waardoor ons orkest tot elf man was aangegroeid.
Korte tijd later volgde ons plan een bonte avond te geven op het College, die echter jammer genoeg niet doorging (zie inleiding). We gaven nu op deze dag een uitvoering voor Vincentius die uitstekend verliep. Voor de avond die we eigenlijk zouden geven, hadden we keurige programma’s laten drukken en zelfs hadden enkele jongens verschillende avonden opgeofferd om het tekort aan standjes op te heffen, waarvoor de heer Hermens welwillend zij werkplaats had afgestaan. Wel weer een bewijs dat we allen hart hadden voor ons orkest, want ieder van ons had zich vrijwillig ingespannen om, indien deze avond zou zijn doorgegaan, deze tot een volledig succes te doen zijn. Jammer, zoals ik al zei, ging deze niet door en de middaguitvoering bracht ons de fatale klap, waarover ik in de inleiding reeds uitvoerig schreef, en waarbij het verbod kwam nog langer op het College te spelen.

Ons orkest, gekiekt op de Fatalo middag (22 maart 1947)

Toch speelden wij nog geruime tijd onder de naam “The Happy Collegians”. Tevens speelden voortaan met ons mee enkele leden van de toneelclub “De Spelemannen”. Het waren achtereenvolgens Ben Smits, Fr. Uleman, F. Knipping, Jan Otten, Henny Linssen, Theo van de Berg, George Haanraads en Henk Kramer. Op onze Vincentius uitvoering vielen vooral in de smaak: “Lady be good” en “Nacht op Hawaï”, dat gespeeld werd door onze elektro-gitarist Canis Beukering.
We lieten ons door al die nare voorvallen niet beïnvloeden en speelden rustig verder. Op 11 april zouden we spelen op het sanatorium Dekkerswald, dus er was weer veel werk aan de winkel waardoor al de narigheid spoedig op de achtergrond geraakte. Een uitstekend programma kwam tot stand, zowel op muziek als op toneelgebied. Onze toneelmedewerkers waren ditmaal Jan Otten, Hennie Linssen. Ben Smits en Fr. Uleman. Ook deze middag had weer een vlot verloop, waarbij onze nummers en de gebrachte sketches bijzonder bij het talrijke gehoor in de smaak vielen. Ook de solo’s van Jan Vermeer waren buitengewoon, de hersengymnastiek verliep zeer geanimeerd, Pater Rector hield een gloedvolle speech en sprak de hoop uit dat we in de augustus maand nogmaals terug zouden komen. 

Ons Orkest, toen nog de “Happy Colligians” op het sanatorium Dekkerswald

Hierna volgden weer enkele dagen van hard repeteren. Ten eerste, voor de uitvoering op de Nebo voor de gewonde militairen en ten tweede voor de bruiloft bij de familie van onze trompettist Henk vd Velde, beiden op 17 april te houden. Voor de bruiloft moesten natuurlijk nog wat walsen en andere dansnummers worden ingestudeerd. Na deze dagen van inspanning volgde ontspanning en wel op de Fancy Fair op het College, waar de gehele band vertegenwoordigd was. We sleepten hier van alles vandaan en wonnen ook nog een taart, die we gezamenlijk in het restaurant opsmulden. Deze ontspannende avond had een vlot verloop en er werd door ons machtig veel plezier gemaakt. 
Ook werd op deze avond bekend gemaakt dat ons den 23ste ten huize van onze leider een diner zou worden aangeboden ter gelegenheid van ons ½ jarig bestaan. De dag hierna dus de 17de volgden de twee uitvoeringen 
Die op de Nebo (de tweede) verliep wederom vlot, met als nieuweling op het toneel de heer F. Knipping. Ongeveer 10.30 uur vertrokken we van hier naar Weurt om de bruiloftsgasten, maar ook ons te vermaken. Nu we hebben ons hier kostelijk vermaakt en we werden volgepropt met gebak, kroketten, bonbons, koekjes, sigaretten en voor de groteren menig borreltje. Om 12.00 uur hielden we door de grote tuin een polonaise, die ongeveer een half uur duurde en die buitengewoon goed was. Ook leerde de vader van onze trompettist H. van der Velde ons kennen als een voortreffelijke vriendenclub. Hoe hij later kon luisteren naar het luisteren naar het huichelachtige geklets van pater Herr s.j. is ons een raadsel. Om vier uur ’s nacht vertrokken we in twee “Studebakers” huiswaarts. De 19de zouden we terugkeren om voor het personeel te spelen. Ook deze avond (nacht !!) was weer reuze gezellig. Opgemerkt moet nog worden dat we met een paar man minder moesten spelen daar enigen de eerste avond nog niet te boven waren. Op deze avond was echter de “Vermout met tic” een beetje te veel voor ego en Jos Nas, zodat een rijkelijke hoeveelheid zwarte koffie de balans weer in evenwicht moest brengen. Ook hier vertrokken we weer in twee “Studebakers” huiswaarts. Gelegenheid tot uitrusten hadden we gelukkig nog wel. Ik geloof wel dat dit twee der beste avonden geweest zijn, die wij tijdens ons bestaan gegeven hebben. Tot slot van ons vakantie programma gaven we nog een uitvoering voor de soldaten in het kamp Hatert, die echter niet erg groots werd. Dit gelukkig echter niet van onze kant. Wij deden ons best, maar de eerste indrukken die wij van R.A.O. kregen, waren niet erg groot en later bleek, op enkele uitzonderingen na, dat hiervan ook niet veel te verwachten was. De grote fout die onze leider maakte was dat hij geen enkel contract maakte, waardoor geen enkele R.A.O.-officier zich gebonden wist en die ons soms grote moeilijkheden opleverde (o.a. Zomerkamp ’47). Moe en onvoldaan keerden we ’s avonds naar huis om de andere dag onze schoolbanken weer op te zoeken. 

The Three Hawaiians, gevormd uit ons orkest. Knielend van links naar rechts Jan Gijsberts, 
George Panhuizen en zittend Canis Beukering

De volgende avond kwamen wij allen ten huize van onze leider bijeen, waar ons het beloofde diner werd aangeboden. En ik moet bekennen dit diner was in een woord groots. De tafel was keurig verzorgd, met in het midden een bouquet bloemen, geschonken door een viertal dames uit de buurt. Het menu was: 
1. Hors d’oeuvre
2. Tometensoep’
3. Vin de most
4. Kalfsoesters, puree, erwtjes, worteltjes.
5. Pommes de most
6. Puree en snijbonen
7. Pudding in diverse smaken
8. Vla a Limbourges de Josephus Nas
9. Koffie met gebak
10. Sigaretten
Na het diner hield onze leider een toespraak waarin hij o.a. zei dat het gewoonlijk niet gebruikelijk was ter gelegenheid van een halfjarig bestaan een diner te houden maar hij meende hierop een uitzondering te hebben moeten maken omdat wij na zo een bewogen half jaar vol moeilijkheden, nog steeds bestonden. Hij dankte ons allen voor de medewerking dat afgelopen half jaar ondervonden en hoopte in de komende maanden daar in even grote mate op te rekenen. Wij moesten ons verzet tegen de schoolleiding van het College niet beschouwen als het verzet van iemand die graag tegen zijn meerdere opstaat, maar het meer zien als een streven om enkele personen, die verkeerd denken over een goed iets, tot de overtuiging te brengen dat dit goede ook werkelijk goed is. Hij dankte tot slot namens ons allen Cisca, voor de voortreffelijke wijze waarop zij het diner had klaargemaakt. De verdere avond werd gezellig, tezamen doorgebracht in de salon, onder het genot van bier, limonade, een sigaret en voor de groteren een borreltje en gebakjes.
Hierna volgde ongeveer een periode van een week, waarin niets bijzonders gebeurde, behoudens een enkele repetitie. Op 5 mei, echter volgde een uitvoering voor het Pedologisch Instituut, die echter niet het voor ons gewenste resultaat had. O.a. was de piano niet goed, wat grote moeilijkheden met zich meebracht en ook de accommodatie liet veel te wensen over. De uitvoering op 11 mei op de St. Maartenskliniek voor een aldaar te houden Fancy Fair verliep weer uitstekend en wij mogen gerust wel zeggen dat wij een werkend aandeel hebben gehad in het succes van deze middag, Dat getuigde wel de brief die wij ontvingen en die wij (zie inleiding) na een avontuurlijke reis, toch in handen kregen. 
Aangezien nu de tijd van overgangsexamens naderde en wij allen druk bezet waren, werden onze repetities, die wij best konden gebruiken, noodgedwongen tot het begin der vakanties uitgesteld. De uitvoeringen van 5 en 11 mei waren de laatste die wij onder de naam “The Happy Collegians” gespeeld hebben. Op 18 juni volgde nog een contact avond bij dhr. Beukering, onze Hawaï gitarist, welke tevens beschouwd kon worden beschouwd als een zeer belangrijke vergadering. Dit alles in verband met de plannen voor het Zomerseizoen. 

Ook kwam hier de kwestie “Nieuwe naam” ter sprake. Andere punten waren o.a. “Grote Trom” en “Kampweek”. Officieel werd op deze datum afstand gedaan van onze eerste naam “Happy Collegians”. Officieus hadden wij er al enige tijd afstand van gedaan. Wat de nieuwe naam zou worden wisten we op die dag nog niet, maar dat zal de titel van het volgend hoofdstuk u zeggen. Op de andere punten kwamen we nog niet tot overeenstemming, zodat deze werden verschoven naar 19 juli; de contactavond bij dhr. Hermens. H. van der Velde verdween door toedoen van P/ L Hok (zie inleiding) uit onze vriendenclub.

George Panhuizen, gitarist en Arrie Hiddink, saxofonist.

terug