Reactie 0:

Rudo Hermsen, 04-01-2018: Film sloop V&D

Reactie 1:

Wim van Dinteren, 04-01-2018: Toen waren er nog genoeg KERELS om dat werk te doen en nog wel vrijwillig.

Redactie: gingen deze vrijwilligers aan de slag bij de wederopbouw? Volgens Wikipedia werden OVW'ers uitgezonden naar Nederlandsch Indië. Het is dan vreemd dat dit fragment in het filmpje zit.

Reactie 2:

Rene Klomp, 06-01-2018: Het "Aanmeldingsbureau voor vrijwilligers" was in de Blijmarkt 16 in Zwolle - Ref: Google Streetview.

Reactie 3:

Rudo Hermsen, 06-01-2018: Volgens mijn contactpersoon bij Beeld en Geluid was de maker of opdrachtgever voor de film Willem Smit & Co’s Transformatoren fabriek. Dat stond althans op de filmband.
Ik neem aan dat Smit Transformatoren geen sloopwerk heeft verricht in de stad want ze hadden zelf al problemen genoeg net na WOII. Dit hebben anderen gedaan zoals de firma E.W. Smit, een bedrijf dat ook sloopwerk deed. In het archief bij Smit Transformatoren vond ik jaren terug ook een film over de aanleg van de riolering in Nijmegen. De uitvoerende was E.W. Smit. Ik denk dat in dit geval hetzelfde gebeurd is: Smit Trafo heeft de film gemaakt/ gefinancierd en een ander bedrijf zoals E.W. Smit heeft het werk uitgevoerd.
Net na de oorlog (1945/1946) was de directeur van Smit Transformatoren (Thomas Rosskopf) lid van het inzamelingscomité en bevrijdingscomité. In de oorlogsjaren was hij voorzitter van de Kamer van Koophandel voor Gelderland en hij heeft de wederopbouw zelf (financieel) maar ook via Smit Transformatoren gesteund. Waarschijnlijk door verstrekken van materiaal en het ondersteunen van medewerkers van Smit die vrijwillig ook een handje gingen helpen bij de wederopbouw van Nijmegen.

Reactie 4:

Johnny Meuleman, 07-01-2018: Ik zie hier een paar keer de naam E.W. Smit voorbij komen en dat bracht in mij het volgende verhaal naar boven.

Januari 1982, ik was destijds 22 jaar.
E.W. Smit woonde toen in Mook, ik kan u zo aanwijzen waar maar hoe het heet weet ik niet.
Zijn bedrijf lag op de grens Mook/Molenhoek bij de spoorwegovergang.
Ik kende de man toen totaal niet maar ik had zijn naam heel veel horen vallen en begreep eruit dat het een belangrijke man moest zijn geweest.
Ik zag hem wel elke morgen en avond voorbij komen met zijn grote auto.
Ik had toen wat spullen nodig en dacht bij E.W. Smit wel te kunnen slagen.
Terwijl ik daar zo aan het rondscharrelen was sommeerde een van zijn werknemers dat ik bij E.W. Smit op het kantoor MOEST komen.
Oh jee, dus ik als een jonge hond met de staart tussen de benen op weg naar het kantoor van "de" E.W. Smit.
Het was hartje winter maar op het kantoor aangekomen leek het wel of ik in de tropen was beland.
Rond kijkend op zijn kantoor begreep ik al snel dat hij bijna in elk land van de wereld was geweest.
Ik moest gaan zitten en kreeg een kop koffie aangeboden.
Hij nam plaats achter zijn bureau, vouwde zijn handen samen, boog zich voorover, keek mij indringend aan en ik moest mijn verhaal maar eens vertellen.
Later begreep ik (en daar ging het om) dat hij via via had gehoord wat ik uitgevreten had en wat ik nog uit ging vreten.
Dus ik in grote lijnen verteld wat er allemaal gebeurd was (anders zat ik er na 3 dagen nog) en toen stak E.W. Smit van wal met zijn verhaal.
In geuren en kleuren vertelde hij waar hij overal geweest was en wat hij allemaal mee had gemaakt.
Dat was zoveel dat ik dat als jong broekie van 22 het allemaal niet kon bevatten, terwijl ik zelf nog vol zat met mijn eigen ervaring.
Het gesprek duurde zo'n goeie 2 uur en ik had het in ieder geval niet koud gehad, jongens wat was het heet binnen.
E.W. Smit vertelde mij dat wat ik nodig had ik zo mocht meenemen maar ik moest wel beloven dat als ik terug kwam ik weer mijn verhaal moest komen doen.
Dat is er helaas niet van gekomen, ik was toen te wispelturig en te grillig dat ik daar nog aan gedacht had.

Nu de reden waarom ik bij E.W. Smit moest komen (kort).
In Oktober 1981 ben ik met de auto door de Sahara naar West-Afrika gereden zo'n 6.500 Km, naar Haute-Volta (nu Burkina-Faso) Ougadougou/Bobo-Dioulasso.
In Februari 1982 ging ik nog een keer, mijn Frans werd toen beter en ik begreep er toen al uit dat er geen 3e keer meer in zat (gevaar).